Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2018

Βασίλης Δημητρίου & Μποστ: Ρωμαίος και Ιουλιέτα (1995)

Ο Μποστ (Μέντης Μποσταντζόγλου, 1918-1995) υπήρξε ένας πολυδιάστατος δημιουργός που εκφράστηκε σε ποικίλα πεδία της καλλιτεχνικής δημιουργίας, τόσο στον εικαστικό τομέα, όσο και στη δημιουργική γραφή. Οι παροιμιώδεις "ανορθογραφίες" του, το ευφάνταστο χιούμορ και οι απολαυστικές γελοιογραφίες, οι στιχοπλοκικές του επιδόσεις και τα θεατρικά του κείμενα έχουν καταγραφεί στην ιστορία της νεοελληνικής τέχνης με ιδιαίτερα εμφαντικό τρόπο.
Ως θεατρικός συγγραφέας ο Μποστ εμφανίστηκε ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του '60 γράφοντας κείμενα σε μορφή παρωδίας πάνω σε κλασικά έργα του παρελθόντος. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται ακόμη και ...τραγωδίες, όπως η "Μήδεια", αλλά και έργα του διεθνούς κλασικού ρεπερτορίου, όπως το σεξπιρικό "Ρωμαίος και Ιουλιέτα".
Το 1995 λοιπόν, λίγο πριν φύγει από τη ζωή, ο Μποστ μας χάρισε την ευφάνταστη παρωδία του πάνω στο "Ρωμαίο και Ιουλιέτα" του Σέξπιρ. Το έργο ανέβηκε από το Θέατρο Στοά σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου, ο οποίος συμπρωταγωνίστηκε μαζί με τη σύζυγό του Λήδα Πρωτοψάλτη. Η πρεμιέρα δόθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1995 και οι παραστάσεις κάλυψαν ολόκληρη τη χειμερινή σεζόν 1995-1996.
Τη μουσική του έργου έγραψε ο Βασίλης Δημητρίου, ο οποίος νωρίτερα είχε επενδύσει μουσικά και τα έργα "Μήδεια" και "Φαύστα" του Μποστ. Η μουσική περιλαμβάνει θέματα σε ύφος βραδινής σερενάτας, καθώς και άλλα οργανικά και χορωδιακά μέρη που ερμηνεύουν μέλη του θιάσου. Άλλο ένα πολύ ενδιαφέρον soundtrack του καλού συνθέτη που δυστυχώς παραμένει ανέκδοτο.

(c) Ανέκδοτο OST | 1995 | mp3 | Αυτοσχέδια εξώφυλλα
πηγή: d58

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κύριε Δισκοβόλε μήπως έχεις υλικό από την τζαζιστική δουλειά του Μίμη Πλέσσα;

Άαβας / d58 είπε...

Πολύ αόριστη ερώτηση. Κάτι πιο συγκεκριμένο;

Ανώνυμος είπε...

Έχεις δίκιο δισκόβολε. Εκανα την έρευνα μου (τσέκαρα το discogs). Υπάρχει album που περιέχει θεωρητικα τουλάχιστον όλη την δουλεια του Κουαρτέτου του Πλέσσα, The Jazz side of Mimis Plessas (Complete Recordings 1981-1985). Ουσιαστικα πρόκεται για δύο δίσκους που κυκλοφορούν στο youtube.
Αυτό που ψάχνω είναι αόριστο και ασαφές και ίσως η καλύτερη περιγραφή είναι εκείνη του Κηλαηδόνη που βρίσκεται στα Μικροαστικά: "Mέσα στα ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΑ μπορεί κανείς να βρει όλες τις μουσικές που άκουσα στα διαλείμματα των θερινών σινεμά των παιδικών μου χρόνων, στους διαδρόμους των πρώτων πολυκατοικιών που γνώρισα, σε σπίτια που γιόρταζαν κάτι, στις αναμεταδόσεις των παρελάσεων από το ραδιόφωνο.
Μπορεί ακόμα να βρει την ατμόσφαιρα που υπήρχε διάχυτη τα χειμωνιάτικα απογεύματα με ήλιο στην Πανεπιστημίου έξω από το ΡΕΞ, στην ψηλοτάβανη εκείνη αίθουσα του Ιπποδρόμου του Δέλτα και στις ταινίες του Χόμφρεϊ Μπόγκαρτ."
Θα έλεγα πως ψάχνω το ξένο στοιχείο που εδραιώθηκε στους έλληνες μουσικούς στα χρόνια 1940-1970, όπου δεν υπάρχει μπουζούκι αλλά πιάνο, σαξόφωνο και άλλα μουσικά όργανα. Το κουαρτέτο του Πλέσσα (αν και αυτό ειναι του 80) και ιδιαίτερα ο Κηλαηδόνης είναι τα βασικότερα παραδείγματα της μουσικής που ψάχνω. Επίσης πάλι με την βοήθεια του Λουκιανού, ο δίσκος της Μαργαρίτας Ζορμπαλά, Πάμε σαν Άλλοτε, πήρε ελληνικά τραγούδια και τους έδωσε ένα ξενόφερτο στοιχείο, τζαζίστικο. Γενικά προσπαθώ να βρω και άλλες ελληνικές δουλειές με παρόμοιες επιρροές.
Ελπίζω τα όσα γράφω πιο πάνω να είναι αρκετά ώστε να μου κάνεις κάποιες μουσικές προτάσεις (ονόματα ή δίσκους). :)

Klant είπε...

Με όλο το σεβασμό, αυτό το θέμα είναι μια κανονική διατριβή..... Ακόμα κι ο Γιώργος Κατσαρός ο ρεμπέτης έχει στοιχεία τζαζ στο παίξιμό του. Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.

Ανώνυμος είπε...

Klant, μπορεί να έχεις και δίκιο. Δεν έζησα εκείνες τις δεκαετίες και προσπαθώ να ανακαλύψω μέσα από εκπομπές και άρθρα καλλιτέχνες με αυτά τα στοιχεία.
Από χθες που έγραψα το προηγούμενο σχόλιο βρήκα μερικούς. Προσπαθώ να βρω όμως τις ρίζες, αν μπορούμε να πούμε ότι υπάρχουν τέτοιες.